پەیامی رێكخراوی بەرگری لە زیندانییە سیاسی و مەدەنییەكانی ئێران و كوردستان بەبۆنەی دووهەمین ساڵوەگەڕی

پەیامی رێكخراوی بەرگری لە زیندانییە سیاسی و مەدەنییەكانی ئێران و كوردستان بەبۆنەی دووهەمین ساڵوەگەڕی لەسێدارەدرانی پێنج ئەستێرەی شەهیدی رێگای ئازادی و رزگاری بنةمالَةى زيندانيانى سياسي و مةدةني هاونيشتمانانى خؤشةويست دووساڵ لەمەوبەر پێنج رۆڵەی ئازادیخوازی گەلی كورد تەنیا بە تاوانی ئازادیخوازی و ئازادی رادەربڕین لە لایەن جەلادە چڵكاوخۆرەكانی حكومەتی ئیسلامی ئێران خرانە بەر پەتی سێدارە بە ئامانجی كپ كردنی دەنگی ئازادیخوازی نەتەوەكانی ئێران و تێكشكاندنی ورە و بەرگری زیندانییە سیاسییەكانی تر و هەموو جۆرە دەنگێكی ناڕەزایی بەرامبەر بە حكومەتی گەندەڵی ئاخوندی ئێران. فەرزاد كەمانگەر، شیرین عەلەم هولی، فەرهاد وەكیلی، عەلی حەیدەریان و مەهدی ئیسلامیان، ئەو قارەمانانە بوون كە هاواری ئازادی لەگەروودا خنكاوی نەتەوەی كورد بوون. ئەو شەهیدە سەربەرزانە لە بەیانییەكی بێدەنگ و لەوپەڕی بێ ئاگاییدا لە زیندانی ئێوین لەسێدارە دران، لەسێدارە درانێك كە ئەوپەڕی بێتوانایی حكومەتی ئێرانی بە هەموو گەلانی دنیا نیشان دا. نیشانی دا كەوا حكومەتی ئێران تەنانەت لە چووكترین چرپەیەك كە بۆنی ئازادی لێ بێت دەترسێت و لێی دەسڵەمێتەوە. دیار نیە كە بە چ هۆیەك ئەم پێنج كەسە بێ هیچ دادگاییەكی عادیلانه و هەبوونی لانیكەمی مافە سەرەتاییەكانی هەموو زیندانییەك و تەنانەت مافی دەستەبەركردنی پارێزەر بە بێدەنگی ئێعدام كران! هەروەها پاش تیپەڕینی دووساڵ بەسەر ئەم كردەوە قێزەونەی حكومەتی ئیسلامی ئێراندا هێشتا كەسوكاری ئەم شەهیدە سەربەرزانە چاوەڕێی وەرگرتنەوەی تەرمی پیرۆزی ئەو شەهیدانەن، بەڵام هیچ لایەنێكی حكومەتی و دەزگای سەركوتكەرەكانی ئیتیلاعاتی ئێران وەڵامێكیان نەداونەتەوە. جیا لەمانەش لە سەروبەندی ساڵوەگەڕی شەهیدكرانی ئەو ئەستێرانە حكومەت گوشارێكی زۆری خستۆتە سەر بنەماڵەكانیان بۆ ئەوەیكە هیچ مەراسیمێك بە بۆنەی ساڵوەگەڕی شەهیدكرانی ئەو ئازادیخوازانە نەگرن. لەگەڵ ئەمەشدا حكومەتی ئێران بە ئێعدامی ئەو گەورە پیاو و شێرەژنانە هێشتا نەوەستاوە و لە ماوەی 2 ساڵی رابردووش تا ئێستا بە دەیان و بە سەدان كەسی دیكەی خستۆتە زیندان و یان ئەوەیكە ئێعدامی كردون یان حوكمی ئێعدامی بەسەردا سەپاندوون. هەر ئێستا 9 زیندانی بە ناوەكانی بەهرام نەبەوی، بەهمەن نەبەوی، بێهزاد نەبەوی، مەجید دوستی، رەزا گوڵشەن، مەجید مامدەهی، بابەك بەراورد، عەلی عەلایی، ابوالفضل نوری كە لە زیندانی قزل حەسار بۆ جێبەجێكردنی حوكمی ئێعدام خراونەتە ژووری تاكەكەسی مەترسی ئێعدامیان لەسەرە. لە هەمانكاتدا زۆر زیندانی سیاسی تریش مەترسی ئێعدامیان لەسەرە بۆنموونە: زانیار و لوقمان مرادی لە زیندانی رەجایی شەهری كەرەج و هەروەها شێركۆ مەعارفی و حبیب الله گلپری، حبیب الله لەتیفی، حەمیدی قاسمی شال، سەعید مەلەك پور، مەهدی عەلیزادە، رەشید ئاخكەندی، بێهروز ئالخانی، رەزا ئیسماعیلی، موختار رەحیمی، ئەسغەر رەحیمی، یاوەر رەحیمی، بەهمەن رەحیمی، بێهنام رەحیمی، مەردان مەلێكی، حەبیب ئەفشاری، عەلی ئەفشاری، سەید سامی حوسێنی، ئەنوەر رۆستەمی، مستەفا سەلیمی، حەسەن تالعی، عەزیز محەمەد زادە، سەید جەمال محمدیف، ئیبراهیم عیساپور و سیروان نەژادی و . . ئێمە وەك رێكخراوی بەرگری لە زیندانییە سیاسی و مەدەنییەكانی ئێران و كوردستان وێڕای شەرمەزاركردن و پرۆتستۆ كردنی شەهیدكردنی ئەو رۆڵە ئازادیخوازانە، سەری رێز و نەوازش بۆ هەموو شەهیدانی رێگای ئازادی و دێموكراسی لە ئێران و كوردستان دادەنوێنین و داوا لە سەرجەم رێكخراو و كەسایەتییەكانی مافی مرۆڤ دەكەین كەوا بە وەڕێخستنی كەمپەین و كۆكردنەوەی ئیمزا و هەروەها بە رێكخستنی میتینگی ناڕەزایەتی و گەیاندنی هاواری زیندانییە سیاسی و مەدەنییەكانی ئێران بە كۆڕ و كۆمەڵەكانی مافی مرۆڤ لەئاستی نێودەوڵەتی هەرچی زیاتر گوشار بخەنە سەر حكومەتی ئێران بۆ دەستهەڵگرتن لە سزای ئێعدام و زیندانیكردنی ئازادیخوازانی نەتەوەكانی ئێران. بەرز و پیرۆز بێ یادی پۆلە شەهیدی رێگای ئازادی رێكخراوی بەرگری لە زیندانییە سیاسی و مەدەنییەكانی ئێران و كوردستان 19ى گوڵانی 2012

--------------------------------------

من ئیتر چاوانی شیرینی عه‌له‌م هۆلیم
له‌مڕۆوه‌ هه‌ر چی شێعرم هه‌یه‌ ئه‌یانکه‌م به‌
گوڵی گۆرانی بۆ باڵای شیرینی عه‌له‌م هولی..
له‌ ئێسته‌وه‌ من تاڵێ له‌ قژی ئه‌ وم..
له‌ ئێسته‌وه‌
من نینۆکی په‌نجه‌ی ئه‌وم..له‌ ئێسته‌وه‌ من ئیتر ئه‌بمه‌ ئه‌و جووته‌ پێڵاوه‌ی
که‌ له‌ دواجار له‌ پێ کردوو پێی چوه‌ سه‌ر سێداره‌ و
له‌ ئێسته‌وه‌ من بازنه‌ی به‌ جێ ماوی ده‌ستی ...
شیرینی عه‌له‌م هولیم

له‌مڕۆوه‌ عاشقی
مامۆستا شێرکۆ بێکەس

///////////////////////////////////////////

همکارمان سپیده جدیری خبر داد که سمانه مرادیانی، شاعر و مترجم جوان در این هفته در ایران دست به خودکشی زد.  سمانه مرادیانی، شاعر و مترجم، متولد سال ۱۳۶۶ در تبریز، در رشته حقوق دانشگاه تهران پذیرفته شده بود و دانشجوی سرگردان حقوق بود که تصمیم به تغییر رشته به فلسفه می‌گیرد.

سمانه در آخرین روزهای اردیبهشت امسال 1391 در ایران، دست به خودکشی می‌زند و در تبریز به خاک سپرده می‌شود.

از او ترجمه‌هایی در حوزه فلسفه، روانکاوی و نمایشنامه به‌جا مانده‌است.  کتاب «ساختار روانشاسی فاشیسم» اثر ژرژ باتای، چهار روز پس از درگذشت خانم مرادیانی و پس از آنکه ماه ها به دلایل نامعلوم از سوی ناشر بایگانی شده بود، همزمان با برپایی بیست و پنجمین نمایشگاه کتاب تهران به بازار نشر آمد.

سمانه مرادیانی، متونی از برخی روشنفکران و متفکران دیگر از جمله کتی آکر، آنتوان آرتو، فروید، ژیژک و مارسل موس را نیز به فارسی ترجمه کرده بود.

سمانه همچنین از فعالان حقوق بشر و مسائل زنان بود که در تجمع هشتم مارس 1386 در تهران همراه با مارال فرخی، گیتا احمدی، مونا فیاض‌بخش و ناهید نوروزی بازداشت و روز بعد، پس از گذران يك شب در بازداشت‌گاه وزرا، با قید ضمانت آزاد می‌شود.

به پیشنهاد سپیده جدیری بخش‌هایی از صفحات این شماره شهروند بی‌سی را به مطالبی دربارهسمانه مرادیانی، و نیز جوانان و هنرمندانی نظیر او که در ایران خودکشی می‌کنند، اختصاص داده‌ایم.  در این ویژه‌نامه؛ آقای شاهرخ رئیسی در مقاله‌شان به معضل خودکشی جوانان در ایران امروز پرداخته‌ و آقای داریوش برادری نیز این پدیده را از منظر روانشناختی – جامعه شناختی بررسی کرده‌است.  یک ترجمه‌ی منتشر نشده‌‌ سمانه مرادیانی از شعری از تسوتایوا را برای صفحه شعر این شماره انتخاب کرده‌ایم. دو شعر نیز که یکی توسط پگاه احمدی و دیگری توسط سپیده جدیریدر سوگ سمانه مرادیانی گفته شده‌اند، در همین شماره به چاپ رسانده‌ایم تا یاد و خاطره‌ی این شاعر جوان و مترجم خوب را زنده نگه ‌داریم.

یاد و خاطره سمانه مرادیانی گرامی

سمانه همه به سبب دردها و رنجهای آخوندها برای زنان ایجاد نموده اند دست به خودکشی زد این هم آخرین نوشتهای ایشان بر روی وبلاگش

چگونه است که چهره های برجسته، با اطمینان از قدرت باور و اقناع خویش، در میان ما پدیدار می گردند؟ چگونه است که در میانه ی ملغمۀ امکان های  بی حد، اشکالی منحصر به فرد قوام می گیرند، تلألؤیی نابه هنگام از خود ساطع می کنند، نیروی مجاب کننده ای که هر گونه تردیدی را به دور می افکند؟ این طور به نظر می رسد که چنین واقعه ای به دور از هیاهوی جماعت رخ می دهد. به تقریب، همگان متفق القول اند، آن گاه که فرد به غور و تعمّقی مدید در تماشای یک تابلوی نقاشی می ایستد، معنا یا اهمیت تابلو به هیچ وجه ربطی به صحه گذاشتن هیچ کس دیگری بر آن، ندارد.

بی شک، این نظر حاکی از نفی و انکار هرآن چیزی است که آشکارا در مقابل بوم های نقاشیِِ قرار یافته در نمایشگاه نمایان می شود؛ آنجا تماشاکننده به دنبال لذّت بریِ خویش نیست، بل در تلاش برای اظهارنظر و بیان قضاوت هائی است که از سوی دیگران از وی انتظار می رود. با این حال، در بازگو کردنِ فقر نظریِ غالب بازدیدکنندگان و خوانندگان° خِیری، و ضرورتی، نیست. ورای محدودیت های پوچ و یأس آور فرهنگ و عرف عصر حاضر و حتی در میانه ی پریشان فکریِ کم حوصله و شتابزده ای که نقاشی ها و نام ون گوگ را به محاصرۀ خویش درآورده اند، جهانی می تواند گشوده گردد – جهانی که در آن آدمی دیگر جماعت را از روی خشم و عداوت کنار نمی زند، موجودی انسانی، که با ژستی سرخوشانه، کت زمستانیِ سنگین و پلاسیده ی خود را به دور می افکند.

چنین کسی، بی کُت، که با فشار جماعت به پیش رانده می شود – بیش تر معصومانه، تا تحقیرگر – نمی تواند به بوم های تراژیک، به مثابۀ نشانه های دردبار و ردّپای مشهودِ هستیِ ونسان ون گوگ، بی هیچ دهشتی، نگاه کند. ممکن است آن کس، با این همه، عظمتی را احساس کند که خود آن را بازنمائی می کند، اما نه به تنهائی، در خویشتن خود: او در هر لحظه، آرام و سبک، زیر بار سنگینیِ فلاکتی جمعی می لغزد و تلوتلو می خورد - اما نه به تنهائی، در خویشتن خود، بل تا آنجا که، در برهنگیِ خود، بار امیدهای به زبان نیامده ای را به دوش می کشد؛ امیدهای به زبان نیامده برای همگی آنانی که تمنّای زندگی دارند و آنها که، همچنین، در آرزوی رهانیدن زمین از قدرتی هستند که هیچ قرابتی با اوی نقّاش ندارد. دهشتی که چنین مردی احساس کرد، آکنده از عظمتی تماماً از آنِ آینده، می تواند خنده دار شود – حتی، گوش، روسپی خانه، و خودکشیِ «ونسان» خنده دار [می شود]؛ مگر او تراژدی انسان را ابژۀ یگانۀ تمام زندگانی اش نکرد؟ چه در لابه ها، قهقهه، عشق، یا حتی در تقلّا؟

قهراً، او می بایست تا سر حدّ قهقهه از شعبدۀ قدرتمندی حیرت می کرد که وحشیان، بی تردید،  برای برپا داشتن آن نیاز به جماعتی داشتند همگی مست لایعقل، هیاهوئی لاینقطع، و ضرب گرفتن بر طبل هائی بسیار. چرا که این صرفاً گوشی خون آلود نبود که ون گوگ آن را از سر خود  بُریده بر آن «خانه» نهاد (تصویر  دردسرساز، ناشیانه، و کودکانه ای که از جهان برای دیگران به نمایش می گذاریم). ون گوگ، که در سال 1882 فهمید  بهتر است پرومته باشی تا ژوپیتر، از درون خویش، غیر از یک گوش، چیزی کم تر از یک خورشید نکَند.

بر خلاف اینها، هستی انسان مستلزم ثَبات و دوام چیزها است. نتیجه° آشفتگی و تزلزلی است در هزینه کردن هنگفت و گزاف قدرت؛ چنین هزینه کردنی، چه در طبیعت یا در انسان، شدیدترین تهدید ممکن را بازنمائی می کند. احساس های تحسین و شگفتی، و وجد و حالِ ناشی از آنها نیز به همین سیاق بدان معنا هستند که ما مایل ایم آنان را از دور تحسین کنیم. خورشید به روال متعارف متناظر با آن وسواس خاطر محتاطانه است. خورشید° تماماً تابندگی، هدر رفتن بی حدِّ گرما و نور، شعله، و انفجار است؛ اما پرت و دورافتاده از آدمیان، آنان که می توانند در امنیت و آسایش از ثمرات این آشوب عظیم لذتی به کف آرند. آن استحکامی که خانه های سنگی و پله های مردمان را محافظت می کند به زمین تعلّق دارد (دست کم بر سطح آن، چرا که دفن شدگان در ژرفناهای زمین التهاب گدازه هایند).

گذشته از اینها، باید گفته شود که پس از شب دسامبر 88، وقتی، گوش او در خانه ای که به آن آمد با تقدیری مواجه شد که هنوز بر ما پوشیده است (فرد تنها قادر است به طور تیره و تاری قهقهه و دستپاچگیِ متعاقب چنین تصمیم گنگ و ناشناخته ای را تصوّر کند)، ون گوگ معنائی به خورشید داد که تا به آن روز نداشت. او خورشید را به عنوان بخشی از یک دکور وارد بوم هایش نکرد، بلکه همچون جن گیری که با رقص اش، آرام آرام، جماعت اطراف را برمی انگیزاند، آن را همراه حرکت هایش به بوم ها منتقل نمود. در آن لحظه تمام نقاشی او دست آخر چیزی جز تابندگی، انفجار  و شعله نمی بود، و خودش، بی خویش شده در وجدوحال ناشی از مواجهه با یک منبع زندگیِ تابنده، درحال انفجار، و شعله ور. وقتی این رقص خورشیدی شروع شد، در یک آن، خود طبیعت به لرزه افتاد، گیاهان به درخششی شکفتند، و زمین مانند دریائی متلاطم در خود موج زد و از خود سرریز کرد؛ و بدین گونه، از ثَبات شالودۀ چیزها چیزی باقی نماند. مرگ به وضوح آشکار شد، همچون خورشیدِ سربرآورده از خون دستی زنده، در حفرۀ استخوان های نقش بسته در تاریکی. تابلوی «گل آفتابگردان» ون گوگ، با گل هائی سایه روشن، و با صورت یأس بارِ پرتوئی باریک – تشویش؟ سیطره؟ - نقطۀ پایانی بر قدرت گزاف قانون تغییرناپذیر، بنیان ها، و هر آن چیزی نهاد که چهرۀ اشمئزازبرانگیزِ بطالت تدافعی شان را بر تمامی صورتک ها می گسترند.

با این وجود، این انتخاب منحصر به فرد خورشید نباید موجب خطائی پوچ گردد؛ بوم های نقاشی ون گوگ – نه بیش از پرواز پرومته – بر حاکمیتِ از راه دور آسمان گواهی نمی دهند، و خورشید تا آنجا سیطره دارد که با به تصویر درآمدن اش به تسخیر درآمده است. زمین، (که پنداری تنها گسترش سطح ملالت بار آن، مصون از هر تغییری، ضروری بوده است)، بی شناختی از قدرت دورادور این آشوب بهشتی، همچون دختربچه ای که به ناگهان از دیدن هرزگی پدرش مبهوت و بعد به تأسی از او هرزه و گمراه می شود، مدام در این اتلاف و درخشش انفجاری، بزرگ و بزرگ تر می گردد.

عظمت شکوه مند و سرور انگیز نقاشی ون گوگ در این نکته نهفته است. این نقاش، بیش از هر نقاش دیگری، حسِ آن گل هائی را داشت که سرمستی و انحراف شادخوارانه و لذّت بخش روی زمین را بازنمائی می کنند – گل هائی که می شکفند، پرتوئی از خود ساطع می کنند، و سرهای سوزان شان را به سوی پرتوهای لجوج خورشیدی می گردانند که آنها را خواهد پژمرد. در این زایش سهمگین چنان آشوبی برپا است که انسان را به قهقهه وا می دارد؛ چطور می توان از این زنجیرۀ گره ها که چنین قاطع و مستحکم گوش، تیمارستان، خورشید، مجلس عیش و نوش، و مرگ را به هم پیوند می زند غافل بود؟ ون گوگ با لغزاندن تیغی گوش خود را برید؛ و بعد آن را به روسپی خانه ای که می شناخت برد. دیوانگی او را، همچون رقصی تند و بی امان که به شادمانی جمعی دامن می زند، بر انگیخت. درخشان ترین تابلوهایش را نقاشی کرد. مدتی در تیمارستانی محبوس ماند، و یک سال و نیم پس از بریدن گوش اش، خود را کشت.

حال که وقایع چنین به پیش رفته اند، دیگر چه معنائی برای هنر یا نقّادی باقی می ماند؟ اصلاً می توان ادعا کرد که در چنین شرایطی، هنر به خودی خود دلیل هیایوی جمعیت های درون تالارهای نمایشگاه ها است؟ ونسان ون گوگ نه به تاریخ هنر، که به اسطورۀ دهشت بار هستی ما انسان ها تعلق دارد. او جزو آن دستۀ نادر مردمانی است که، در جهانی که با ثَبات و خواب طلسم شده است، به ناگهان به «نقطۀ جوش» موحشی رسید که بدون آن هر آن چه دعویِ دوام دارد بی روح و کسالت بار شده، زایل می گردد. چرا که این «نقطۀ جوش» نه تنها برای ون گوگ که به آن نایل شد، بل برای همگان معنا دارد، حتی اگر این همگان هنوز درنیافته باشند که این نقطه ی جوش تقدیر حیوانیِ انسان را به درخشش، انفجار، و اشتعال پیوند زده ، و تنها بدین طریق، به قدرت می رساند.

http://moradiani.blogfa.com/
-------------------------

رسانه های جهان: "آرایش جدید اسرائیل احتمالاً با تصمیم به حمله به ایران مرتبط است"

گزارش بخش فارسی رادیو اسرائیل-  جهان از تغییر مهمی که در اسرائیل رخ داده غافلگیر و بهت زده شده است. خبرگزاری های مهم جهان مهم ترین عناوین خبری امروز خود را به توافق بین نخست وزیر اسرائیل و رهبر حزب "کادیما" اختصاص دادند.

روزنامه "نیویورک تایمز" از "تصمیمات آنی" آقای موفاز نوشت و "گاردین" و "تایم لندن" نوشتند احتمالاً آنچه در اسرائیل روی داده، بر تصمیم دولت اسرائیل در قبال تأسیسات اتمی حکومت اسلامی ایران تأثیر خواهد گذاشت. "تایم لندن" در گزارش خود نوشت: «انفجار سیاسی که آقای نتانیاهو کرده، شاید با احتمال حمله اسرائیل به تأسیسات اتمی ایران ربط داشته باشد.

شبکه آمریکایی "سی. ان. ان" نوشت: با تصمیم آقای نتانیاهو، احزاب چپ گرا و میانه کوچک که امید داشتند در انتخابات زودرس بر قدرت خود بیافزایند، زیان بزرگی را متحمل شده اند. "سی. ان. ان" در گزارش خود به مسئله ایران نیز اشاره کرد و یادآور شد که توافق بین "کادیما" و "لیکود"، احتمال دارد موجب تغییر در دیدگاه اسرائیل برای حمله به تأسیسات اتمی ایران شود؛ چرا که آقای موفاز در گذشته در پست های ریاست ستاد کل ارتش و وزارت دفاع با حمله به ایران مخالفت می کرده است.

در اسرائیل آقای ییسرائل کاتز به بخش عبری رادیو اسرائیل گفت: وجود کابینه بسیار قوی در اسرائیل برای گرفتن تصمیمات مهم در مورد ایران اهمیت دارد. او افزود: اگر من به جای احمدی نژاد بودم، با شنیدن خبر تقویت دولت، تنم می لرزید و به سوی قطع برنامه های غنی سازی اورانیوم می رفتم.

القاعده شورت پلاستیکی انفجاری را برای سالگرد هلاکت بن لادن

به تن تروریست انتحاری در هواپیمای آمریکایی کرد

گزارش بخش فارسی رادیو اسرائیل- تروریست های القاعدة قصد داشتند در یک هواپیمای مسافربری آمریکایی به ترور از نوع انتحاری دست بزنند و مسافران را به قتل برسانند.

به دلیل تقارن این هفته با سالگرد هلاکت رهبر سازمان ترور بین المللی القاعدة، اسامة محمد بن لادن، تروریست ها قصد انجام ترور جدیدی علیه شهروندان آمریکایی را داشتند. ولی سرویس امنیت خارجی ایالات متحده "سی. آی. ای" و "اف. بی. آی" به موقع این قصد آنها را نقش برآب کردند.

جزییات این ترور شب گذشته فاش شد و به تیتر رسانه های اسرائیل مبدل گردید. بر اساس گزارش مقامات آمریکا، تروریستی که از سوی القاعدة برای این عمل خرابکاری مأموریت گرفته بود، پیش از آنکه بتواند شورت خود را که مجهز به مواد تخریبی بوده منفجر کند، شناسایی و دستگیر شد. این تروریست اسلام گرای افراطی نیز از اهالی یمن است.

دو سال و نیم پیش نیز یک تروریست جوان مسلمان نیجریه ای از یک خانواده متنفذ آن کشور از طریق مشابه برای انفجار در یک فروند هواپیمای مسافربری آمریکایی مأموریت گرفته بود.

شورتی که قرار بود به تن تروریست جدید پوشانده شود، با مواد منفجرۀ پیشرفته تر ساخته شده بود. تروریست حتی پیش از رسیدن به فرودگاه شناسایی و دستگیر شد.

--------------------------

به اتهام دست داشتن در عملیات تروریستی

اینترپل حکم بازداست معاون رئیس جمهور عراق را صادر کرد طارق الهاشمی را صادر نمود

دبی – العربیه. نت فارسی

پلیس بین الملل ( اینترپل ) روز سه شنبه 8 – 5 – 2012 حکم بازداشت طارق الهاشمی معاون رئیس جمهور عراق را صادر کرد.

طارق الهاشمی به دست داشتن در عملیات تروریستی در عراق متهم است و در حال حاضر خارج از این کشور به سر می برد.

او همزمان با مطرح شدن این اتهام ابتدا به منطقه کردستان پناه برد سپس از این کشور خارج و به ترکیه منتقل شد.

پلیس بین المللی از مقر آن در لیون فرانسه از همه 190 عضو این سازمان خواست برای بازداشت طارق الهاشمی همکاری کنند.

دستگاه قضایی عراق در اول دسامبر2011 حکم بازداشت هاشمی را صادر کرده بود و اخیرا اعلام شده است معاون رئیس جمهور عراق به صورت غیابی محاکمه می شود.

عبدالستار بیرقدار سخنگوی دستگاه قضایی عراق اعلام کرده است دادگاه هاشمی در 10 ماه جاری برگزار می شود و پیش از این وکیلان وی به صلاحیت دادگاه جنایی را زیر سوال بردند و تاکید کرده بودند بر اساس قانون مقامات عالی رتبه کشور را نمی توان در دادگاه های جنایی محاکمه کرد.

الهاشمی در حالی تحت پیگرد قرار گرفته است که همچنان معاون رئیس جمهورعراق است و پارلمان این کشور در مورد لغو حصانت دیپلماتیک وی و یا عزل او رای گیری نکرده است.

معاون رئیس جمهور عراق به ارتکاب قتل به کمک برخی محافظان خود متهم است.
دستگاه امنیتی عراق می گوید هاشمی در ترور یکی از مدیران وزرات امنیت و یک افسر در وزارت کشور دست داشته است.

مسئله هاشمی به گسترش تنش بین گروه های مختلف در عراق بویژه ائتلاف العراقیه و ائتلاف دولت قانونی به رهبری نوری مالکی منجر شده است.

گروه های کرد نیز پس از پناه دادن به هاشمی از تحویل وی به بغداد سر باز زدند.