Pages

Subscribe:

Ads 468x60px

۱۳۹۰ مهر ۴, دوشنبه

مه‌به‌ست له‌ هێرشه‌کانی تورکیا بۆسه‌ر هه‌رێمی کوردستانی عێراق چیـیه‌؟


مه‌به‌ست له‌ هێرشه‌کانی تورکیا بۆسه‌ر هه‌رێمی کوردستانی عێراق چیـیه‌؟

تورکیا هه‌روا خه‌ریکه‌ هێزه‌کانی له‌سه‌ر سنوری کوردستانی عێراق کۆده‌کاته‌وه‌ پێش هێرشی به‌زاندنی سنوری چاوه‌ڕێکراو به‌دژی سه‌رهه‌ڵداوانی پارتی کرێکارانی کوردستان په‌که‌که‌. به‌ دواییانه‌، توندو تیژی له‌ زیادی داوه‌ نێوان سه‌رهه‌ڵداوان و هێزه‌کانی حکومه‌ت.

سه‌باره‌ت به‌م هێرشانه‌ و په‌یوه‌ندیه‌کانی نێوان حکومه‌تی هه‌رێم و تورکیا که‌ هاوپێه‌یانی سه‌ره‌کی بازرگانی هه‌رێمی کوردستانی عێراقه‌، موعته‌به‌ر شێروانی گفتوگۆی سازداوه‌ له‌گه‌ڵ هانێس ئارتنز، توێژه‌ری پله‌ی دکتۆرا و وتارده‌‌ری یاریده‌ده‌ر له‌ به‌شی توێژنه‌وه‌کانی نیژادی-سیاسی له‌ زانکۆی ئێکسێتر له‌ به‌ریتانیا که‌ ده‌ڵێت له‌ 30 ساڵی ڕابردو، ئه‌م شێوازه‌ی شه‌ڕی نێوان تورکیا و په‌که‌که‌مان بینیوه‌ که‌ په‌لاماری هه‌رێمی کوردستانی عێراق ده‌دات و هاووڵاتیانی مه‌ده‌نی له‌وێ که‌ هیچ په‌یوه‌ندیان به‌ شه‌ڕی په‌که‌که‌ وتورکیاوه‌ نیـیه‌ زیانیان پـێـده‌که‌وێت.

ئارتنز كه‌ شاره‌زایه‌ له‌سه‌ر کورده‌کانی عێڕاق، په‌که‌که‌، تورکیا ده‌ڵێت بۆیه‌ مرۆڤ ده‌بێت پرسیار بکات ئایا ئامانجی ڕاسته‌قینه‌ی ئه‌م کرداره‌ سه‌ربازایانه‌ی له‌شکر و حکومه‌تی تورکیا لاوازکردن یانیش نه‌هێشتنی هه‌ڕه‌شه‌ی په‌که‌که‌یه؟ ئه‌و پێی وایه‌ مه‌به‌سته‌که‌ ئه‌وه‌ نیـیه‌. ئارتنز ده‌ڵێت،” ئه‌م هێرشانه‌ به‌ هیچ شێوه‌یه‌ک له‌ خزمه‌ت دۆزینه‌وه‌ێ چاره‌سه‌ری ئاشتیانه‌ بۆ کێشه‌ی کورد له‌ باکوری کوردستان،تورکیادا نیـیه‌.” ئه‌و هه‌روه‌ها ده‌ڵێت په‌که‌که‌ش به‌ هێرشه‌کانی بیانو ده‌داته‌ ده‌ست تورکیا ده‌ست له‌و هێرشانه‌ له‌ هه‌رێمی کوردستانی عێراق بدات و حکومه‌تی هه‌رێم به‌ تایبه‌تی له‌ پاش ده‌رچوونی هێزه‌کانی ئه‌مه‌ریکا زیاتریش له‌ مه‌ترسی ده‌که‌وێت.

ئارتنز ده‌ڵێت هه‌موو لایه‌نه‌ سه‌رکیـیه‌کان سوودیان له‌م باره‌ وه‌رگرتووه‌. له‌ لایه‌که‌وه‌ تورکیا په‌که‌که‌ وه‌ک کارتی گوشار بۆ سه‌ر حکومه‌تی هه‌رێم به‌کار دێنێت له‌ لای تره‌وه‌، حکومه‌تی هه‌رێمیش په‌که‌که وه‌ک کارت به‌ کار دێنێت. ئه‌و ده‌ڵێت په‌که‌که‌ش له‌ چیای قه‌ندیل دانیشتووه‌ چونکه‌ ده‌زانێت ئه‌گه‌ر بگه‌ڕێته‌وه‌ و ژیانی مه‌ده‌نی ده‌ست پێ بکات، ‘نفوزی’ به‌سه‌ر سیاسه‌تی کورد له‌ تورکیا و به‌سه‌ر تورکیا نامێنێت.
دەنگی کوردی ئەمریکا

----------------------

“ئێران به‌رێككه‌وتن هاته‌ چیای جاسوسان”

كونسولی گشتی ئێران له‌ هه‌ولێر، رایگه‌یاند كه‌ بۆ نه‌هێشتنی گرژییه‌كانی سه‌ر سنوور له‌گه‌ڵ به‌غدا و هه‌رێمی كوردستان گه‌یشتوونه‌ته‌ “چاره‌سه‌رێكی جێی ره‌زامه‌ندی”.

گوتیشی كه‌ لێكگه‌یشتن له‌نێوان ئه‌وان و عێراق و هه‌رێمی كوردستان دروستبووه‌ “بۆئه‌وه‌ی هه‌رلایه‌ك ئه‌ركی خۆی جێبه‌جێ بكات و ئاسایشی سنووری خۆی بپارێزێ”.

سه‌ید عه‌زیم حوسێنی، له‌باره‌ی ئه‌ركی هه‌رێمی كوردستانیش له‌پاش ئه‌و رێككه‌وتنه‌ بۆ(رووداو) گوتی “ئه‌وه‌ی ده‌كه‌وێته‌ سه‌ر هه‌رێمی كوردستان ئیلتیزامێكی نێوده‌وڵه‌تی و یاساییه‌، پێویسته‌ هێزێكی چه‌كداری فه‌رمی كه‌ سه‌ر به‌ هه‌رێمی كوردستان بێ له‌ سنووره‌كان جێگیربێت”.

حوسێنی ره‌تیكرده‌وه‌ كه‌ بۆ ئه‌و رێككه‌وتنه‌، له‌گه‌ڵ پژاك گفتوگۆیان كردبێ و گوتی “رێككه‌وتنی ئێمه‌ له‌گه‌ڵ حكومه‌تی هه‌رێمی كوردستانه‌”.

به‌ڵام دكتۆر سه‌یدخان، به‌رپرسی په‌یوه‌ندییه‌كانی پژاك به‌(رووداو)ی گوت “به‌ نێوبژیوانی حكومه‌تی هه‌رێمی كوردستان ئاگربه‌ستمان به‌رامبه‌ر ئێران راگه‌یاند و هیوادارین ئێرانیش ئه‌و ئاگربه‌سته‌ له‌به‌رچاوبگرێ و كێشه‌ی كورد چاره‌سه‌ر بكات، چونكه‌ هه‌م ئێران و هه‌م كوردیش قازانج له‌وه‌ ده‌كات”. سه‌باره‌ت به‌دانیشتنی راسته‌وخۆیان له‌گه‌ڵ ئێران گوتی “به‌ڵێ دیداری راسته‌وخۆ هه‌بووه‌”.

نازم ده‌باغ، نوێنه‌ری حكومه‌تی هه‌رێمی كوردستان له‌ تاران، ره‌تیده‌كاته‌وه‌ كه‌ دانیشتنی راسته‌وخۆ له‌نێوان ئێران و نوێنه‌رانی پژاك به‌ئاماده‌بوونی حكومه‌تی كوردستان روویدابێت، به‌ڵام گوتی “راگرتنی شه‌ڕ و پێكدادان له‌نێوان پژاك و ئێران به‌ ناوبژیوانی هه‌رێمی كوردستان بووه‌، ئه‌مه‌ش هه‌مووی دوای ئه‌وه‌ هات كه‌ نێچیرڤان بارزانی سه‌رۆكایه‌تی شاندێكی هه‌رێمی كوردستانی كرد بۆ ئێران بۆ ئه‌وه‌ی كێشه‌ی نێوان پژاك و ئێران به‌ رێگه‌ی ئاشتی چاره‌سه‌ر ببێت”.

هه‌ر له‌وباره‌وه‌ به‌رپرسێكی ئاگاداری حكومه‌تی هه‌رێمی كوردستان رایگه‌یاند كه‌ ئه‌و رێككه‌وتنه‌ به‌ ناوبژیوانی هه‌رێمی كوردستان كراوه‌ و هه‌ردوولا رازین به‌وه‌ی هێزی پێشمه‌رگه‌ بچێته‌ سه‌ر سنووره‌كان. هه‌روه‌ها ئه‌حمه‌د ده‌نیز به‌رپرسی په‌یوه‌ندییه‌كانی PKK به‌(رووداو)ی راگه‌یاند هاتنی ئێران بۆ چیای جاسووسان، به‌ رێككه‌وتنی نێوان پژاك و ئێران بووه‌.
ڕووداو.

/////////////////////////

حکومه‌تی هه‌رێمی کوردستان و گه‌لی کورد دژ به‌ هاتنی هه‌ر هێزێکی تورکیدان‌ بۆ هه‌رێمه‌که‌

ماوه‌یه‌ک له‌مه‌و پێش له‌ له‌یه‌ن په‌ڕله‌مانی کوردستانه‌وه سه‌باره‌ت به‌ مانه‌وه‌ی ئه‌و هێزانه‌ی تورکیا که‌ بۆ ماوه‌ی چه‌ندین ساڵه‌ له‌ کوردستانی عێراقدا جێگیر بوونه بریارێک ده‌رچو، به‌ڵام تا ئێستا نه‌ک هه‌ر ڕوون نییه‌ ئه‌و هێزانه‌ بکێشنه‌وه‌ به‌ڵکۆ له‌ میدیاکاندا و له‌ زاری سه‌رۆک وه‌زیری تورکیا وا هاتوه گوایه‌ تورکیا نیازی هه‌یه‌ له‌ ناردنی پینج هه‌زار سه‌ربازی تر بۆ هه‌رێمه‌که‌ که‌ بۆ هه‌میشه له‌وێدا‌ بمێننه‌وه‌.

‌ جه‌مال تاهیر ئیبراهیم ئه‌ندام په‌ڕله‌مانی کوردستان له‌ هه‌ڤپه‌یڤینێکدا له‌گه‌ڵ به‌شی کوردی ده‌نگی ئه‌مریکا ده‌ڵێت په‌ڕله‌مانی کوردستان له‌ کۆبونه‌وه‌یه‌کی نه‌ ئاساییدا له‌ 25/8 چه‌ند ڕاسپارده‌یه‌کی ده‌رکرد که‌ یه‌کێکیان ئه‌وه‌ بوو هه‌ر هێزیکی بیانی و به‌ هه‌ر جۆریک بن ده‌بێ له‌ کوردستان بچنه‌ ده‌ر، وه‌ ده‌شڵێت لایه‌نی تورکی ئه‌بێ ئه‌وه‌ تێبگات بونی ئه‌وان لێره هیچ سودێک ناگه‌ێنی و کێشه‌ی له‌گه‌ڵ پ.ک.ک دا ده‌بێ ئاشتیانه‌ چاره‌سه‌ر بکات.وه له‌ باره‌ی هاتنی هێزێکی زۆرتر بۆ هه‌ریمه‌که‌ ده‌ڵێت نه‌ک هه‌ر حکومه‌تی هه‌رێمی کوردستان به‌ڵکۆ گه‌لی کوردیش ڕیگا به‌وه‌ نادات.
دەنگی کوردی ئەمریکا-.

-----------------------------------------


اسماعیل آقا سمکو

اسماعیل آقا شکّاک یا اسماعیل آقا سیمیتقو معروف به ( اسماعیل سمکو ) یکی از مبارزان کورد در عین مذاكره با مقامات نظامی در 27 تیر 1309 ناجوانمردانه كشته شد.

اسماعیل آقا سمکو

اسماعیل آقا شکّاک یا اسماعیل آقا سیمیتقو معروف به ( اسماعیل سمکو ) یکی از مبارزان کورد در عین مذاكره با مقامات نظامی در 27 تیر 1309 ناجوانمردانه كشته شد.

اسماعیل خان کسی بو د که رضا شاه ازچنگ او گریخت و یک شب تا صبح نتوانست از ترس او بخوابد
برای خواندن زندگی نامه این مبارز کورد به ادامه مطلب بروید

شورش اسماعیل سمیتقو

اسماعیل آقا شكّاك ملقب به سردار نصرت، فرزند محمدآقا و نوة علی‌خان شكاك معروف به سمكو و مشهور به سمیتقو بود. سمكو در لهجة شكاك، مأخوذ از اسماعیل است و این ایل، اسماعیل را بیشتر سمكو می‌گویند، كه در فارسی سمیتقو خوانده می‌شود. سمكو پس از كشته شدن برادرش جعفرآقا، به حكم والی آذربایجان (نظام‌السلطنه مافی) در 1323ق به ریاست ایل شكاك رسید. این ایل از دو طایفة اصلی عبدوی و كاردار تشكیل می‌شود كه در حوزة غربی دریاچة اورمیه ـ بین اورمیه و سلماس ـ سكونت دارند.
سمكو نخست در سالهای مقارن با نهضت مشروطه و آشوب حاصل از تجاوزات مرزی عثمانیها، در 1325ق با تاخت و تاز در سلماس و نواحی مجاور آن، نام گشود. در مراحل بعد كه با اشغال نظامی آذربایجان به دست روسیه تزاری و اقتدار فزایندة روسها در این حوزه توأم شد، او در مقام فرماندة یك نیروی مرزی در سلماس، تحت حمایت مقامات محلی روسیه قرار گرفت. این رویه، یعنی همراهی با خط‌مشی محلی روسیه تا پیش‌آمد انقلاب 1917م كه به فروپاشی اقتدار روسها منجر شد، ادامه یافت. در خلاء ناشی از عقب‌نشینی قوای روسیه از ایران، پاره‌ای از گروههای محلی ـ از جمله مهاجران مسیحی و كردهای غرب اورمیه كه اینك كم و بیش تحت فرماندهی سمكو قرار داشتند ـ در تدارك توسعة دامنة نفوذ خود برآمدند. در آغاز بین این دو حركت، یعنی قدرت طلبی مهاجران مسیحی از یك سو و افزایش اقتدار كردها از سوی دیگر كه با هرج و مرج فزاینده در كل آن حوزه توأم شد، تنافری به چشم نمی‌آمد. تشكیلات باقیمانده از متفقین ضمن تسلیم و تجهیز مهاجران مسیحی و بویژه طوایف جُلو آشوری برای تشكیل نیرویی در جهت حفظ خطوط دفاعی در قبال قوای عثمانی، با سمكو و قوای تحت فرمان او نیز همان مناسبات پیشین را حفظ كردند. تا آن كه در خلال ملاقاتی كه در جمادی‌الثانی 1336 بین بنیامین مارشیمون، پیشوای دینی و عرفی آشوریها و سمكو در كهنه شهر سلماس صورت گرفت، مارشیمون و همراهانش به ناگاه هدف حملة كردها قرار گرفتند.


در پی این واقعه كه به قتل مارشیمون منجر شد در حالی كه سمكو و نیروهای هوادار او به سمت خوی عقب نشستند، سلماس و اورمیه و بسیاری از روستاهای اطراف آن در آتش انتقام‌جویی مسیحیان سوخت. با آن كه پاره‌ای از منابع آشوری، مقامات محلی ایران از جمله تشكیلات ولایتعهد را در تبریز زمینه‌ساز این دسیسه و محرك قتل مارشیمون دانسته‌اند، در منابع ایرانی، سندی دال بر تأیید این امر و اصولاً همراهی اسماعیل آقا با مقامات حكومتی در این دوره دیده نمی‌شود. در واقع در این مقطع با توجه به رنگ باختن تلاشهای نمایندگان متفقین برای تشكیل نیرویی محلی برای پُر كردن جای خالی نیروهای روسیه و آمادگی تدریجی قوای عثمانی برای پیش‌روی به سوی آذربایجان، دگرگونی پیش آمده در تغییر مشی اسماعیل آقا را نیز باید در چارچوب چنین تحولاتی ارزیابی كرد.
با پیش‌روی قوای عثمانی و استقرار آنان در اورمیه در اواخر شوال 1336 كه به هزیمت قوای مسیحیان و عقب‌نشینی بقایای آنان به سمت همدان و كرمانشاه منجر گشت، سمیتقو نیز به چهریق بازگشت. با خاتمة جنگ اول جهانی در صفر 1337 كه به مراجعت نیروهای عثمانی از خاك ایران منتهی گردید و همچنین با توجه به ناتوانی مقامات كشور در اعادة نظام منطقه، عرصه بر اقتدار فزاینده سمیتقو گشوده شد. از این مرحله به بعد، علی‌رغم اتخاذ آمیزه‌ای از روشهای مسالمت‌آمیز چون مذاكره و مصالحه، و غیرمسالمت آمیز مانند عملیات نسبتاً موفق قوای قزاق در جمادی‌‌الثانی 1338 بر ضد او كه در آستانة موفقیت نهایی از حركت بازایستاد، قوای اسماعیل آقا به یك نیروی بلامنازع منطقه‌ای تبدیل شد.
او در این مرحله علاوه بر طوایف شكاك، طیف وسیعی از دیگر عشایر كرد آن حدود را نیز در زمرة هواداران خود داشت.


در ربیع‌الثانی 1339 سمیتقو با استفاده از اختلافات سیاسی میان دسته‌های شهری‌ ـ بنا به دعوت یكی از این گروهها زمام اورمیه را نیز در دست گرفت. با این دگرگونی كه از لحاظ قتل و غارت، برای ساكنان شهر و روستاهای اطراف آن، از دورة حكمروایی مسیحیان در ادوار گذشته هیچ كم نداشت، اقتدار سمیتقو به اوج رسید. چندی بعد در رأس نیرویی به سمت جنوب شتافت و در اواسط مهر 1300، ساوجبلاغ (مهاباد) را به تصرف درآورد و در سایر جبهه‌های جنگ نیز چندین حملة نیروهای دولتی را دفع كرد، از جمله در قزلجه (دی 1300) و میاندوآب (تیر 1301) كه با ضایعات سنگینی بر قوای دولتی توأم بود.
در این میان با تشكیل قشون متحدالشكل ایران تحت سرپرستی رضاخان سردار سپه و همچنین فراغت نسبی این نیروی جدید از تحولات گیلان، مجموعه اقدامات جاری برای پایان دادن به غائله سمیتقو صورت منسجمی یافت؛ در تدارك زمینه‌های سیاسی این امر، دولت برای متقاعد ساختن ملیّون ترك ـ تشكیلات مصطفی كمال در آنكارا ـ به سلب حمایت از سمیتقو، هیئتی را تحت سرپرستی ممتاز‌‌الدوله به تركیه روانه كرد. هم‌زمان با توافق تهران و آنكارا در این زمینه تجدید سازمان نیروهای موجود و استقرار واحدهای نظامی اعزامی در جبهه جنگ علیه سمیتقو، كه اینك تحت فرماندهی امان‌‌الله میرزا جهانبانی (سرتیپ) قرار داشت، صورتی نهایی به خود گرفت و در اواسط مرداد 1301 حملة نیروهای دولتی آغاز شد.
در حالی كه بخش اصلی نیروهای دولتی در شرفخانه تمركز یافته بود و نیروهایی نیز در سمت خوی در شمال و میاندوآب در جنوب مستقر شده بودند، حملة اصلی در 12 تیر در جهت طسوج آغاز شد و به رغم مقاومت اولیة كردها، نیروهای دولتی به تدریج پیش رفته و با تصرف دیلمقان در 18 تیر، مقاومت قوای سمیتقو را در هم شكستند. چند روز بعد در 21 تیر نیز با تصرف چهریق ـ پایگاه اصلی اسماعیل آقا سمیتقو ـ جنگ به پایان سید.
در حالی كه با اعادة انتظام در اورمیه و سلماس و مضافات به یك دوره تقریباً ده ساله از قتل و غارت و آشوب خاتمه داده شد، باقیمانده قوای سمیتقو (حدود هزار نفر) كه در ارتفاعات واقع در سرحدات ایران و تركیه، تحت تعقیب قوای دولتی قرار داشتند، بالاخره در جریان یك درگیری با نیروهای مرزی تركیه در مهر 1301 به كلی متلاشی شده و سمیتقو به سمت عراق رفت.


از این پس به مدت چند سال فعالیتهای سمیتقو بیشتر تحت‌الشعاع تحولات جاری در مناطق كردنشین عراق و تركیه قرار داشت تا رخدادهای ایران؛ در این سالها تا روشن شدن تكلیف مالكیت موصل، تركها از یك سو و مقامات انگلیسی مستقر در بغداد از سوی دیگر سعی داشتند كه با حمایت از گروهی از كردهای منطقه، تلاشهای طرف دیگر را برای چیرگی بر این حوزه خنثی كنند. سمیتقو نیز بر آن بود كه در جریان این ائتلافهای زودگذر و سیّال، جایگاهی برای خود تدارك كند.
پس از تلاشهایی چند برای مذاكره با مقامات انگلیسی عراق در پاییز و زمستان 1301 كه ظاهراً به دلیل امتناع مقامات مزبور از مذاكره با سمیتقو به نتیجه نرسید، در تابستان 1302ش از حضور او در مناطق كردنشین تحت كنترل تركها و تلاش آنها برای جلب همراهی او گزارشهایی منعكس شد.
گزارشهای موجود از تحولات مرزی در 1303ش نیز از تداوم حضور سمیتقو در بخشهای جنوبی مرزهای ایران و تركیه و ادامة مذاكرات مقامات ترك با او حكایت دارند. احتمالاً به تبع این رخدادها بود كه مقامات نظامی ایران بهتر آن دیدند كه به سمیتقو تأمین داده و او را به اتفاق همراهانش در ایران تحت كنترل داشته باشند. در اواسط اردیبهشت 1304 سمیتقو پس از ملاقات با عبدالله خان امیرطهماسب در كهنه‌شهر سلماس به اتفاق دویست تن از اعضای خانواده و همراهانش در صومای برادوست مستقر شد و اندك زمانی بعد، در اواخر خرداد همان سال نیز در خلال سفر رضاخان سردار سپه به آذربایجان، شخصاً به دیدار او شتافت.
با این حال دورة آرام و قرار سمیتقو به درازا نكشید؛ در پاییز 1305ش در حالی كه دور جدیدی از اختلافات مرزی ایران و تركیه بروز كرده بود و هر دو، طرف مقابل را به تحریك كردها بر ضد دیگری متهم می‌كردند، اسماعیل آقا از نو وارد كار شد و در اوایل مهرماه با گروهی از افرادش به شهر سلماس حمله برد. نظر به مقاومت پادگان نظامی شهر و اقدام سریع نیروهای اعزامی به سلماس، این تلاش سمیتقو نیز به نتیجه نرسید و نیروهای دولتی به سهولت او را تا مرزهای تركیه عقب راندند؛ آنچه كه از سوی مقامات ایران به كوتاهی واحدهای مرزی تركیه در جلوگیری از افراد سمیتقو تعبیر شد، برای مدتی بر تنشهای مرزی و سیاسی ایران و تركیه دامن زد.
از این مرحله به بعد با توسعه مناسبات سیاسی بین كشورهای ایران و تركیه و عراق و بویژه همگرایی بیشتر آنها در مقابله با تحركات ناسیونالیستی در میان كردها، عرصه بر شورشیانی چون سمیتقو كه تا پیش از این بیشتر از رقابت كشورهای منطقه بهره‌برداری می‌كردند، تنگ‌تر گردید؛ وی در بدو خروج از ایران به خاك عراق، رفت و مدتی را در رواندوز بود. در این بین با وساطت مقامات عراق بار دیگر برای تأمین و مراجعت او به ایران مذاكراتی آغاز شد ولی از آنجایی كه مقامات كشور بازگشت وی را به اقامت در یكی از نقاط مركزی ایران منوط كرده بودند و سمیتقو این شرط را نمی‌پذیرفت، مذاكرات مزبور به جایی نرسید و با افزایش فشار ایران به مقامات عراق برای استرداد او، سمیتقو از نو در نقاط مرزی تركیه و عراق، از جمله مدت زمانی هم نزد شیخ احمد بارزانی، سرگردان شد. در اواخر تیر 1309 با گروهی از افرادش وارد اشنویه شد و در حین مذاكره با مقامات نظامی، در 27 تیر ناجوانمردانه كشته شد.


از آنجا كه بخش مهمی از دوران فعالیتهای اسماعیل آقا شكاك (سمیتقو) با سرآغاز تكاپوی ملی در میان كردها هم‌زمان شد و در تاریخ‌‌نگاری ناسیونالیستی كرد نیز جایگاهی به او اختصاص یافته است، عملكرد و جهان‌بینی ناظر بر عملكرد او اساساً ماهیتی عشایری و سنتی داشت؛ هر چند در این عرصه صرفاً سنتی نیز به دلیل بی‌رحمی و قساوت فوق‌العاده، در قیاس با بسیاری از تحركات عشایری مشابه آن ایام، وضعیتی یگانه و خاص داشت.

اسماعیل خان سیمیتقو
رضا شاه ازچنگ او گریخت
و یک شب تا صبح نتوانست از ترس او بخوابد


تابستان 1302 رضا که آن موقع رئیس الوزراء بود برای بازدید از آذربایجان وکردستان روانه غرب کشورشد. اوضاع آذربایجان درنتیجه اقدامات وقعالیت‌های مرحوم امیرلشکرعبداله خان امیرطهماسبی بسیارخوب بود.

روسای شاهسون قلع وقمع، اقبال السلطنه ماکوئی ازبین رفته، کردهای مهاباد سرکوب شده بودند. فقط اسماعیل آقا سیمیتقو به حال نیم یاغی باقی مانده بود، که اسلحه خود را تسلیم نکرده و در اطراف سلماس‌بی‌آنکه شرارتی بکند امرار وقت می‌نمود.

ازتهران تا تبریزهمه جا مردم با شور و شعف فراوان ازرئیس الوزراء استقبال کردند. مخصوصا" درنزدیکی شهر تبریزکه غوغایی برپا بود به زحمت از باسمنج- چهارده کیلومتری تبریز- تا شهرچهارساعت عبوراتومبیل‌ها به طول انجامید.

رضا دوسه روزی درتبریز ماند و پس ازبازدید از مراکزنظامی و انجام برنامه‌هایی که دراین سفربرایش درنظرگرفته شده بود روانه بازدید ازشهرها و پادگان‌های نظامی منطقه غرب شد.

آنطوری که خودش برایم تعریف کرد، قافله مرکب بود از اتومبیل حامل رضا و ده اتومبیل حامل همراهان و دو اتومبیل اسکورت مخصوص که عبارت از سربازان تعلیم دیده و مسلح بودند.

با اینکه سعی شده بود حتی المقدور نظامیان درسربازخانه زیادتر باشند، ولی موقعیت ناحیه و لزوم مراقبت ازساختمان‌ها وطرق و شوارع و حفظ امنیت نواحی مرزی باعث شده بود سربازان دراین منطقه متفرق شوند.

درنزدیکی سلماس یکباره چشمان رضا به بیش ازهزار و پانصد تا دوهزارسوار مسلح می‌افتد که دراطراف جاده بطورمرتب صف کشیده اند.

رضا به خیال اینکه این افراد عشایر خدمتگزارهستند ازاتومبیل پیاده می‌شود!

سایرین هم به تبعیت از رضا اتومبیل‌های خود را ترک می‌کنند. رضا به طرف سواران می‌رود و وقتی جلوی آنها می‌رسد یک نفر پیاده که در راس آنها ایستاده بود جلو می‌آید و احترام می‌کند.

سرلشکرامیرطهماسبی، یا فراموش کرده بود به عرض برساند یا تعمدا می‌خواست سورپریزی برای رضا ایجاد کرده باشد، گزارش نداده بود که در اینجا قراراست اسماعیل آقا سیمیتقو که یگانه یاغی آذربایجان وکردستان است شرفیات شود!

به علاوه گویا قرارنبود که اینهمه جمعیت و سواریاغی در وسط بیابان و کوهها جمع باشند!

امیرطهماسبی جلو آمد وعرض کرد: قربان ایشان اسماعیل آقا هستند که برای عرض بندگی وخدمتگزاری شرفیاب شده است. رنگ و روی « رضا» بر آفروخته، آثارغضب نمایان می‌شود، ولی خودداری معروف «رضا» که گاهی درنهایت خشم وغضب خنده ومهربانی می‌کرده وگاهی درمنتهای خوشی مصلحتا خود را خشمگین نشان می‌داد، آثارخشم را برطرف کرده و بدون اینکه خود را ببازد به سیمیتقو جملاتی مبنی براینکه باید همه عشایرخدمتگزار ودرصف نظامیان برای پیشرفت مملکت فداکاری کنند ایراد و با نهایت عجله به طرف اتومبیل رفته، سوار و به طرف سلماس رهسپار می‌گردد.

سرلشکرامیرطهماسبی متوجه موضوع شده، رنگ و رو می‌بازد! «رضا» هم ازاین واقعه فوق العاده خشمگین، موقع غروب به شهرمی رسد.

درجلوی سربازخانه شهریک نفرسلطان) سرهنگ( فرمان احترامات نظامی داده و برای عرض گزارشی به طرف فرمانده کل قوا می‌رود.

رضا که از وضعیت سیمیتقو با آن عده زیاد دروسط کوهها متوحش شده و دیدن عده ناچیز نظامی درشهر بیشترباعث خشم و نارضایتی اش شده بود، شمشیر سلطان ) سرهنگ( فرمانده سربازخانه را گرفته و با حالی غضبناک با پهنای شمشیربرسروکله فرمانده سربازخانه می‌زند.

رضا تعریف می‌کرد که آن شب را تا صبح نتوانست بخوابد. فردا صبح با عجله بطرف تبریزمراجعت و شب درباشگاه افسران پذیرایی مجللی به عمل آمد و نقشه آذربایجان که روی صفحه طلا منقوش وشهرها با جواهرات گرانبها نشان داده شده بودند تقدیم گردید و پس ازآنکه نگین برلیانی که نمودارشهر)رضائیه( ارومیه فعالی بود به واسطه کوچکی مورد ایراد واقع گردید، رضا درسرمیزشام از زحمات امیرلشکرطهماسبی اظهار رضایت و او را به سمت معاونت خود دروزارت جنگ منصوب وسرتیپ محمدحسین خان آیرم را به فرماندهی لشکرشمال غرب گذاشت و با این سیاست امیرلشکرطهماسبی را با خود به تهران آورد. چون مشکوک شده بود امیرطهماسبی با سیمیتقو ارتباطاتی صمیمانه دارد و صلاح نیست درآن منطقه باقی بماند.

بعدها درسال 1306 که اسماعیل آقا سیمیتقو به وسیله قوای تیمسار سرلشکر امیراحمدی منکوب وبا ازدست دادن تمام قوای خود به خاک ترکیه متواری شد، او افسوس خورده و پیغام داده بود که بزرگترین خبطی که درعمرم کردم این بود که آن روزها درنزدیکی سلماس رضا شاه و تمام همراهانش را قتل وعام نکردم!

رۆژی 1930.9.26، به‌ پیلانێك له‌ شارى شنۆ، هێزه‌كانی رژێمی شای ئێران سمایل خانی شكاك-یان ناجوامێرانه‌ شه‌هید كرد، له‌ كاتێك دا كه‌ خۆى ئاماده‌كردبوو بۆ گفتوگۆكردن له‌گه‌ڵ لێپرسراوانی ئه‌و سه‌رده‌مه‌ی حكومه‌تى تاران داز
تێرۆركردنی سمایل خانی شكاك ناڕه‌زاییه‌كی زۆرى له‌ناو خه‌ڵكی كوردستان دا دروستكرد، چونكه‌ ئه‌و سه‌ركرده‌یه‌ له‌پێناوی به‌دیهێنانی داخوازییه‌ ره‌واكانی كورددا خه‌باتێكی سه‌ختی ده‌ستپێكردبوو، به‌تێرۆركردنی سمایل خان قۆناغێكی گرنگ له‌ بزووتنه‌وه‌ ڕزگاریخوازه‌كه‌ى خه‌ڵكی كوردستان دا كۆتاییهات‌و قۆناغێكی دژوارو پڕ سه‌ركوتكردن ده‌ستىپێكرد.کە جەنگی‌ یەکەم کۆتایی‌ ھات سمکۆ وەک سەرکردەیەکی‌ سیاسی‌ ناوی‌ دەرکرد و لەپێناو دامەزراندنی‌ ئیدارەیەکی‌ کوردیدا ساڵی‌ ١٩١٩ شۆڕشی بەرپاکرد و گەلێ ناوچەی‌ گرنگی خستە ژێر کۆنتڕۆڵی خۆیەوە، ساڵی ١٩٢١ لە ئەنجامی لەشکرکێشییەکی‌ گەورەی‌ ھێزەکانی حکومەتی‌ ئێراندا سمکۆ ناچار بوو پاشەکشێ‌ بکات و پەنا بەرێتە بەر تورکیا. ساڵی‌ ١٩٢٤ بە بڕیارێکی‌ لێبوردن گەڕایەوە ئێران و ساڵی‌ ١٩٢٦ جارێکی تر شۆڕشی‌ بەرپاکردەوە. بەڵام ئەمجارەشیان شۆڕشەکەی تێکشکاو ماوەیەک لە تورکیادا بە دەستبەسەری‌ مایەوە. پاش ئازاد کردنی‌ گەڕایەوە ئێران و ساڵی‌ ١٩٣٠ بە پیلانێکی‌ کاربەدەستانی‌ ئێران لە شاری شنۆ شه‌هید کرا، بەمەش شۆڕشەکەی‌ شکاک کۆتایی‌ ھات کە یانزە ساڵ درێژەی‌ کێشابوو سه‌رشۆری بۆ فارس و عاره‌ب و تورک و هه‌موو دوژمنانی کورد..

----------------------------------

ای قلم به حرمت علم و دانش به من بگو خمینی چه موجودی بود؟

یکاش قلم توانای داشتم درد ملتم را به آن می گفتم و آن نیز این دردها را بیان می کرد و برای ثبت در سینه تاریخ . و نسلهای آینده با خواندن این نوشته با پدران و مادران قهرمان خود آشنا میشدند . ای قلم به حرمت علم و دانش به من بگو ( خمینی) چه موجودی بود ؟ ) خمینی فتوا میداد که خون اعدامی را قبل از اعدام بکشند . خمینی فتوا میداد هر کس مخالفش بود قتل عام بکنند . خمینی همه چیز را برای سر پا ماندنش حلال میکرد جنگ برای ویران کردن ایران را نعمت اللهی میدانست . مخالفانش را از کفارهم بدتر مینامید . شعارش جنگ و نابودی بود . خمینی دشمن علم و دانش بود . او دانشگاه را میبست و از آن انقلاب فرهنگی اسم میبرد . دانشگاه را دشمن خود اعلام کرده بود .خمینی دشمن دانشجو و استاد بود . خمینی مال و جان و ناموس مخالفانش را برای اراذلش حلال کرده بود . خمینی تجاوز به زندانی را ثواب میدانست . خمینی به هیچ کس رحم نمیکرد حتی به نزدیک ترین فرد به خودش ( آقای منتظر...) خمینی صاحب یک مزرعه بود با شیطان شریک بود در آن مزرعه تخم نفاق و بی شرفی و بی حیایی و بی هویتی و کشت و کشتار و تجاوز و جنایت و دست بریدن و پا بریدن گرسنگی و بدبختی و جهالیت ... میکاشت . این تخم حروم که کاشته بود تعدادی علف هرزه به بار آمده است مثل خامنه ای مثل خاتمی مثل رفسیجانی ووو البته خارج از اینها یک تعداد عمله نیز به وجود آمده است در واقع به اینها میشود گفت عمله های مزرعه خمینی و شیطان در کشورهای اروپا و آمریکا شب و روز برای نگهداشتن علفهای هرزه مزرعه خمینی و شیطان کار میکنند مثل علیرضا نوری زاده مثل هوشنگ امیر احمدی مثل ایران گیتی های آمریکایی مثل رضا ری تکیه و مثل تریتا پارسی ها ... در سرزمین ما یعنی ایران و با اسم امروزش مزرعه خمینی و شیطان . فقر بی داد میکند انسانها آنقدر گرسنه میمانند مجبور میشوند تن خود را بفروشند و زندگی را ادامه بدهند و یا عضای بدنشان را به فروشند و یا دزدی بکنند شکم فرزندشان را سیر بکنند اگر این افراد دستگیر بشوند تن فروش را سنگسار میکنند دزد را دست و پایش را قطع میکنند . ولی جالب این است که جرم این انسانهای قربانی شده را دزدان میلییاردی تعیین میکنند و حکم به اجرای آن را صادر میکنند ... بله سی و چند سال است که این دیوان در سر زمین ما حکمرانی میکنند . اگر کسی در مقابل این همه جهل و جنایت بلند شود و پا به میدان مبارزه بگذارد اسمش را میگذارند منافق و یا محاربه و یا ساختارشکن و یا ضد اسلام و انقلاب و وو جالب است که تعدادی از آن تخم های حروم که در مزرعه خمینی و شیطان سبز شدند در مقابل قربانی صف آرای میکنند تیغ جلاد را تیز میکنند و دست و پای قربانی را می بندند و درآخر نیز بهش مارک وطن فروشی میزنند . بخدا قسم فرزندان ایران زمین بی باک ترین و قهرمان ترین و شجاع ترین و فداکارترین و با یک کلمه نایاب ترین گوهران زمانند ما با چشم دیدیم و شاهد قهرمانی آنها بوده و هستیم جنبش به اسم سبز راه انداختند چه دختر و چه پسر چه قهرمانانه ایستادند و با خون خود به پای کارنامه خود که همانا سبز برانداز بودند مهر شرف زدند ولی در این میان علف های هرزه مزرعه خمینی و شیطان تلاش میکنند خودشان را در چارچوب ولایت مطلقه فقیه سبز نشان بدهند و اسم رسم سبزهای واقعی را بدزدند . ولی باید بگویم به اسم انسان و حرمت و کرامت انسان قسم ما راه شهیدان را به هر بهای که تمام بشود ادامه خواهیم داد . تسلیم و سازش از ما دور باد ما حرف عزیزان شهیدمان را تکرار میکنیم مرگ بر اصل ولایت فقیه . درود بر ضد ولایت فقیه درود بر براندازان بی باک درود بر جوانان بی باک وطنم درود درود درود.

--------------------------------------

کولبر یک‌پا توسط نیروی انتظامی کشته شد

کردپا: دیروز یکشنبه سوم مهرماه یکی دیگر از کولبران مرزی کردستان بر اثر شلیک مستقیم گلوله نیروهای انتظامی حکومت اسلامی ایران در بیمارستانی در شهر ارومیه جان خود را از دست داد.

سلیمان مرادی فرزند محمد ملقب به "حاجی سووره" اهل روستای "کونه‌لاجان" از توابع پیرانشهر می‌باشد که در تاریخ هجدهم شهریور ماه در محلی به نام "گه‌لی توان" هدف تیراندازی مستقیم نیروی انتظامی قرار گرفته و به شدت مجروح می شود.
سلیمان مرادی پس از زخمی شدن به بیمارستانی در شهر ارومیه منتقل گردیده که به دلیل جراحات شدید بالاخره پس از پانزده روز معالجه بدون نتیجه و دست و پنجه نرم کردن با مرگ جان خود را از دست می دهد.

این کولبر کرد پیشتر به دلیل انفجار مین در مرزهای کوهستانی کردستان یک پای خود را از دست داده بود اما به دلیل تأمین مایحتاج زندگی مجددا به این شغل پر خطر روی آورده بود.
سلیمان مرادی 32 ساله و دارای همسر و سه فرزند خردسال می‌باشد.
به جز کشتار کولبران کرد، یکی دیگر از معضلات ساکنین مرزهای کردستان، مناطق و زمین‌های آلوده به مین می باشد که تا کنون هیچ اقدامی از سوی نهادهای مرتبط حکومت اسلامی ایران در این رابطه صورت نگرفته است.

از آغاز سال‌جاری تا کنون بر اثر تیراندازی مستقیم نیروهای انتظامی حکومت اسلامی ایران به سوی "انسان‌های مرزی" 44 نفر از کولبران کشته و 31 نفر نیز زخمی شده‌اند.
این آمار با استناد به مرکز درج آمار آژانس خبررسانی کردپا منتشر شده و احتمال بالاتر بودن این آمار بالقوه می‌باشد.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر