هدید پناهندگان سیاسی ایرانی در کردستان عراق

تهدید پناهندگان سیاسی ایرانی در کردستان عراق

تهدید پناهندگان سیاسی ایرانی در کردستان عراق

کمیته گزارشگران حقوق بشر- در پی موج دستگیری روزنامه‌نگاران و فعالان سیاسی پس از دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری در ایران، جمع کثیری از فعالان مدنی ایرانی تحت فشار دستگاه امنیتی مجبور به ترک کشور شده‌اند.

در این بین جمعی از فعالانی که جهت مهاجرت موقتاً در کردستان عراق بسر می‌برند، با مشکلات و تهدیدات امنیتی گسترده‌ای روبرو هستند.

در کنار شرایط نابسامان تشکل‌های مربوط پناهجویان، فشار و تهدید از سوی دستگاه امنیتی جمهوری اسلامی عمده‌ی مشکلات پناهندگان ایرانی در کردستان عراق است. از جمله فشارهای مورد نظر می‌توان به تماس‌های تهدید‌‌آمیز تلفنی و احضار و بازداشت اعضای خانواده‌ی آنان در ایران اشاره کرد.

مهرداد حیدر پور، زندانی سیاسی سابق که مدتی است در کردستان عراق به سر میبرد در مدت اقامت خود در این پناهگاه بارها از سوی بعضی اشخاص به صورت مشکوکی مورد تهدید قرار گرفته و در موردی از سوی فردی مسلح مورد حمله واقع شده که در صورت عدم دخالت افراد حاضر در محل می‌توانست منجر به صدمات جبران‌ناپذیر منجر شود.

فریبرز سروش دیگر روزنامه‌نگاری که به سلیمانیه پناهنده شده نیز دو بار تلفنی مورد تهدید قرار گرفته است. بار اول از وی خواسته شده به کنسوگری ایران در سلیمانه مراجعه و با کمک مقامات کنسولی به ایران بازگردد. آقای سروش در تماس دوم از سوی یک مٱمور امنیتی به ربوده و باز گردانده شدن به ایران تهدید شده است.

لازم به یاد آوری است اعلاميه جهانى حقوق بشر در ماده ۱۴ بيان مى‌دارد هركس حق دارد دربرابر تعقيب، شكنجه و آزار، پناهگاهى جست و جو کرده و در كشورهاى ديگر پناه اختيار كند.

بر اساس کنوانسیون مربوط به پناهندگان مصوب سازمان ملل متحد پناهنده كسى است كه به علّت ترس موجّه از اين كه به علل مربوط به نژاد يا مذهب يا مليّت يا عضويت در بعضى گروه هاى اجتماعى يا داشتن عقايد سياسى تحت شكنجه قرار گيرد، در خارج از كشور محل سكونت عادى (كشور اصلى خود) به سر مى برد و نمى تواند، و يا به علّت ترس مذكور نمى خواهد، خود را تحت تابعيت آن كشور قرار دهد، يا در صورتى كه فاقد تابعيت است، و پس از چنين حوادثى در خارج از كشور محلّ سكونت دايمى خود به سر مى‌برد، نمى تواند يا به علت ترس مذكور نمى خواهد به آن كشور بازگردد.

اصل بازنگرداندن پناهندگان (دیپورت) یکی از اصول مهم در زمینه پناهندگی است. بر اساس موارد کنوانسیون مزبور هيچ يك از دول متعهد به هيچ نحو پناهنده اى را به سرزمين هايى كه امكان دارد به علل مربوط به نژاد و... زندگى يا آزادى او در معرض تهديد واقع شود تبعيد نکرده یا باز نخواهد گردانيد. حفظ امنیت پناهندگان بر عهده‌ی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد و کشور مورد پناهجویی است.

//////////////////////////////////////////////////////////////

امیرخالقی، نوجوان محکوم به اعدام، با رضایت اولیای دم، از زندان آزاد شد

امیرخالقی، نوجوان محکوم به اعدام، با رضایت اولیای دم، از زندان آزاد شد

کمیته گزارشگران حقوق بشر- امیر خالقی متولد سال 1369 ، نوجوانی که در سن 16 سالگی، دوست خود را با ضربه‌ی چاقو به قتل رسانده بود، پس از دو سال ونیم حبس، ساعت 10 امشب 9/8/88 آزاد شد. در طی این مدت، وی دو بار جهت اجرای حکم تا پای چوبه‌‌ی دار رفت و سرانجام با اقدام انسانی اولیای‌دم و رضایت آن‌ها با قرار وثیقه‌ی پنجاه وسه میلیون تومانی از زندان آزاد شد. 30 نفر از اعضای خانواده‌ی وی از ساعت 14 مقابل زندان رجایی شهر کرج حضور داشتند .

امیر خالقی در تاریخ 26/10/1385 در حالت مستی در یکی از خیابان‌های اسلامشهر تعدادی از دوستانش را می‌بیند که با دست فروشی صحبت می‌کنند، به سمت آن ها می‌رود و به فروشنده می‌گوید:" به این بچه‌ها چیزی نفروش." این حرف باعث ایجاد درگیری می شود و در این درگیری، امیر با چاقو ضربه‌ای به سینه‌ی "مرحوم علی ملک‌پور"می‌زند و وی را به قتل می‌رساند. او پس از ارتکاب جرم، ساعت ها در خیابان های تهران پرسه می‌زند و بعد به شهر قم و سپس به جمکران می ‌رود و سرانجام به دلیل عذاب وجدان، خود را به مراجع انتظامی معرفی می‌کند.

//////////////////////////////////////////////////

اعتصاب غذای سه زندانی سیاسی در زندان اوین

اعتصاب غذای سه زندانی سیاسی در زندان اوین

: زندانيان سياسي

کمیته گزارشگران حقوق بشر- سه زندانی سیاسی در زندان اوین، در اعتراض به وضعیتشان دست به اعتصاب غذا زده‌اند.

این زندانیان همگی در جریان وقایع پس از انتخابات ریاست جمهوری بازداشت شده‌اند.

هنگامه شهیدی، روزنامه‌نگار زندانی که از 8 تیرماه در بازداشت وزارت اطلاعات به سر می‌برد، از روز یکشنبه سوم آبان‌ماه در اعتراض به بلاتکلیفی خود، دست به اعتصاب غذا زده است. وی که قرار بود با قرار وثیقه 100 میلیونی از زندان آزاد شود، با تبدیل قرار وثیقه‌اش به قرار مجرمیت، می‌بایست تا زمان تشکیل دادگاهش در زندان بماند. هنگامه شهیدی روز یکشنبه از بند 209 به بند عمومی زندان اوین منتقل شد. وی اعلام کرده است که تا زمان روشن شدن وضعیتش به اعتصاب غذا و داروی خود ادامه می‌دهد و در صورت عدم توجه مسئولین به وضعیت او، جنازه‌اش از زندان اوین بیرون می‌آید.

فریبا پژوه دیگر روزنامه‌نگار زندانی نیز از روز دوشنبه چهارم آبان‌ماه، دست به اعتصاب غذا زده است. وی که در اول شهریورماه بازداشت شده بود، هم‌اکنون دو ماه است که در زندان اوین به سر می‌برد و به‌تازگی قرار بازداشتش تمدید شده است. این روزنامه‌نگار زندانی نیز در اعتراض به ادامه بلاتکلیفی خود، در بند 209 زندان اوین،اعتصاب غذایش را آغاز کرده است. به گفته هنگامه شهیدی، یکی از نگهبانان بند 209، به دلیل خصومت شخصی، این دو زندانی را که در یک سلول نگهداری می‌شدند، از هم جدا کرده است و پس از آن نیز شهیدی به بند عمومی منتقل شده است.

پیمان عارف، فعال دانشجویی زندانی، سومین زندانی است که پس از انتقال مجدد خود به سلول انفرادی در بند 240 زندان اوین، دست به اعتصاب غذا زده است. گفته می‌شود، پس از حضور دادستان در زندان اوین در اوایل هفته و دیدار دادستان با پیمان عارف، وی به دلیل نگارش نامه‌اش خطاب به دادستان مورد توبیخ قرار گرفته و به دستور مستقیم وی به سلول انفرادی منتقل شده است. پیمان عارف از جمله دانشجویان ستاره‌داری است که پس از انتخابات و در تاریخ 27 خردادماه، توسط حفاظت اطلاعات نیروی انتظامی بازداشت شد و پس از تحمل 75 روز سلول انفرادی در بازداشتگاهی واقع در خیابان سئول، به اندرزگاه 8 زندان اوین انتقال یافت.

پس از برگزاری انتخابات در ایران، نیروهای امنیتی اقدام به بازداشت گسترده فعالان سیاسی و مدنی نمودند. از 4 ماه گذشته تاکنون، حداقل 500 فعال سیاسی در ایران بازداشت و روانه زندان شده‌اند. تعداد زیادی از چهره‌های شاخص بازداشت شده، همچنان پس از گذشت 4 ماه در زندان اوین به سر می‌برند. این درحالی است که در طی این مدت، مسئولان قضایی، بارها در موضع‌گیری‌های خود، وعده آزادسازی زندانیان سیاسی را داده بودند. اکثریت این افراد که در بندهای 240، 209 و 2-الف نگهداری می‌شوند، در مدت بازداشت خود از بسیاری از حقوق قانونی‌شان محروم بوده‌اند. اغلب این زندانیان، تاکنون اجازه ملاقات با وکیل را نیاورده و از ملاقات با خانواده خود به طور مستمر، محروم بوده‌اند.